بر اساس اطلاعات به دست امده توسط کافه بلاگ و به نقل از سوی ساینس فوکوس، دانشمندان "دانشگاه سیچوآن" (Sichuan University) چین، رباتی به شکل ماهی ساخته‌اند که می‌تواند قطعات ریز زباله‌های پلاستیکی را جمع‌آوری کند. این ربات از سوی نور لیزر استفاده می‌کند تا دم خود را بچرخاند و بدنه‌ای دارد که می‌تواند مولکول‌های موجود داخل میکروپلاستیک‌ها را جذب کند و باعث می‌شود هنگام شنا کردن به آن بچسبند.
در ساخت این ماهی رباتیک تا حدودی از سوی زندگی دریایی الهام گرفته شده می باشد. بدن متحرک آن، ساختاری شبیه به یک ماده طبیعی قوی و انعطاف‌پذیر دارد که داخل سطح داخلی صدف یافت می‌شود. این سطح داخلی، "مادر مروارید" (Mother-of-pearl) نامیده می‌شود.
مادر مروارید، یک ماده لایه‌لایه می باشد که داخل زیر میکروسکوپ، تقریبا به شکل یک دیوار آجری دیده می‌شود. پژوهشگران داخل طراحی ماهی رباتیک خود، از سوی این ساختار تقلید کرده‌اند؛ زیرا ساختار لایه‌لایه، ماهی را قادر می‌سازد تا دم خود را حرکت دهد و همچنین، استحکام کلی آن را بادوام‌تر می نماید.
اکنون که پژوهشگران ثابت کرده‌اند مفهوم روبوماهی کارآیی دارد، سعی دارند توانایی آن را توسعه دهند تا از سوی آن به جهت غواصی عمیق‌تر و خارج کردن میکروپلاستیک‌های بیشتری از سوی اقیانوس استفاده کنند.
همه اقلام حاوی پلاستیک می‌توانند زباله‌های پلاستیکی داخل مقیاس میکروسکوپی را منتشر کنند که به آنها میکروپلاستیک خاطرنشان کرده می‌شود. این قطعات کوچک که اندازه آنها به کمتر از سوی پنج میلی‌متر می‌رسد، داخل کف دریا جمع می گردند. موجودات دریایی ممکن می باشد میکروپلاستیک‌ها را با غذا اشتباه بگیرند و این مواد داخل دستگاه گوارش آنها گیر کنند. از سوی آنجا که پوشش برخی از سوی پلاستیک‌ها تحلیل می‌رود، می‌تواند مواد شیمیایی سمی را داخل آب منتشر کند و به مسمومیت جانداران دریایی منجر گردد.
هیچکس دقیقا نمی‌داند چقدر پلاستیک داخل اقیانوس‌های جهان وجود دارد. آمار منتشرشده داخل سال ۲۰۱۵ نشان داد که سالانه بین ۴.۸ تا ۱۲.۷ میلیون تن پلاستیک به دریاها وارد می‌شود.
اگرچه کاهش زباله‌های پلاستیکی و تصفیه فاضلاب قبل از سوی رسیدن به اقیانوس می‌تواند میزان میکروپلاستیک‌ها را داخل دریا به حداقل برساند، اما تمیز کردن آب آلوده، کار دشواری می باشد. ذرات ریز می‌توانند داخل اعماق دریا و شکاف‌های کف دریا قرار بگیرند؛ یعنی مناطقی که دسترسی به آنها با استفاده از سوی ربات‌های بزرگ و غیر قابل انعطاف، دشوار است.
طول روبوماهی جدید، تنها ۱۵ میلی‌متر می باشد. طراحی هوشمندانه روبوماهی به آن امکان می‌دهد تا با استفاده از سوی منبع نور به عنوان نیروی خود، داخل همه جهت‌ها شنا کند. هنگامی که لیزر به دم ماهی تابیده می‌شود، شکل ماده سازنده را تغییر می‌دهد و به خم شدن آن منجر می‌شود. انجام دادن این کار به جهت چندین بار متوالی باعث می‌شود که دم ماهی بچرخد و روبوماهی بتواند تا ۲.۶۷ برابر طول بدن خود داخل ثانیه شنا کند.
بدنه روبوماهی حاوی مولکول‌هایی می باشد که کمی بار منفی دارند تا بخش‌هایی از سوی میکروپلاستیک‌ها را که دارای بار مثبت هستند، جذب کنند. این بدان معناست که روبوماهی آنقدر چسبنده می باشد که به جهت جمع کردن میکروپلاستیک‌ها، نیازی به نزدیک شدن به آنها ندارد.
با وجود این نتایج، پژوهشگران داخل حال حاضر روبوماهی را فقط روی میکروپلاستیک‌هایی آزمایش کرده‌اند که روی آب شناور هستند. آزمایش بعدی این می باشد که بررسی شود آیا روبوماهی می‌تواند پلاستیک را داخل منطقه‌ای چالش‌برانگیز مانند کف دریا جذب کند یا خیر.